Daar ben ik dan weer! Het is al een tijdje geleden dat ik iets van me liet horen. En ik heb genoeg meegemaakt in de tussentijd. Ik zal proberen een korte samenvatting te geven, maar aangezien ik tegenwoordig het geheugen van een pinda heb, zal ik vast heel veel dingen vergeten te schrijven. Ik zal in ieder geval een poging wagen.

De laatste keer dat ik iets schreef stond ik aan het begin van een weekend alleen met de kinderen in het weeshuis. Terugkijkend op dat moet ik wel een beetje lachen, want het viel allemaal reuze mee en we hebben een gezellige tijd gehad. Het spreekwoord ‘ Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel’ was wel een beetje van toepassing moet ik zeggen. De leiding was nog niet uit het zicht of we hadden in een keer geen 10 maar 15 kinderen in huis. Onze, schijnbaar, gehoorzame kindekes hadden wat vriendjes en vriendinnetjes van school mee naar huis genomen; die het maar al te interessant vonden om twee bovengemiddeld lange, blanke personen te zien. Ook werd meteen de voetbal uit de kast getrokken en sneuvelden de eerste bloemenperkjes. Na een strenge speech (met verborgen glimlach) van Sister Anita schaamden ze zich zo diep dat ze zich het hele weekend als engeltjes hebben gedragen.

Ik ben tot 13 juni in het weeshuis gebleven en heb een hele fijne tijd gehad. Zoveel qualitytime met de kinderen gehad en ook een deel uitgemaakt van de plaatselijke bevolking; ondanks dat het maar voor een korte tijd was. Op de laatste dag hebben we even goed geknuffeld met de kinderen en werden we bedankt door de leiding. De kinderen vroegen of we volgend jaar terug kwamen, en dat was een lastige vraag. Ze hebben al zo vaak valse beloftes gehoord en ik wilde ze niet nog een belofte doen, die ik waarschijnlijk niet op korte termijn kan waar maken; met geld en tijd. Ik ga proberen ze zo nu en dan te steunen met de hoognodige zaken en ik heb geleerd dat alleen al interesse tonen een groot verschil kan maken! Nogmaals bedankt aan iedereen die heeft bijgedragen aan alles wat ik voor de kinderen heb kunnen aanschaffen. Hun dank is groot en ik denk dat ze nog lang en gelukkig zullen slapen op hun mickey mouse dekbed ;)

Na een leuke avond met allerlei andere vrijwilligers in Rajesh’ huis, waar ik ook verbleef in de introductieweek, was het dan tijd voor mijn reis naar India. Ik merkte al meteen een groot verschil in de wachtruimte voor de gate en ook in het vliegtuig zelf. ZOVEEL GESTAAR! Ik was al iets gewend in Nepal, maar sinds ik in India ben, heb ik wel weer even een nieuwe mindset moeten vormen.

Ik had een transfer in Mumbai en eenmaal in Bangalore werd ik opgehaald en naar een guesthouse gebracht. Aangezien ik 1 dag vroeger was dan normaal heb ik daar 2 dagen doorgebracht. Het voelde als een total resort-spa-wellness weekend voor mij!! Een warme douche, een matras, airco, wifi; ik voelde me in- en in verwend. Halverwege de nacht kreeg ik telefoon. “ Madam. Open door.” , waar ik slaperig ‘ no’ op antwoorde, aangezien ik niet in zag waarom ik in hemelsnaam iemand in mijn kamer zou laten op 4u s’ nachts. ‘ Other guest is coming’ , scandeerde de receptionist in de telefoon omdat ik de hoorn al bijna neer had gelegd. Het bleek dat er nog een volunteer zou komen. Oeps.. ‘Uitgeslapen’ en wel vertrok ik maandag samen met Salomon (coordinator) en Claire (frans) op een ruim 6u durende busrit richting Madikeri. Ik heb tijdens een busrit nog nooit zoveel plassende mannen in rijen langs de wegen gezien. Eenmaal in Madikeri werden we begroet door een hartelijke plensbui. Welkom in India. Monsoon staat voor de deur.

Afgelopen week de introductie gehad met Claire en Alissa (Fins, opgegroeid in Luxemburg, studeert in UK), die ons later vergezelde. En ondanks de regen heel veel moois gezien. Madikeri werd een poos door de Engelsen overheerst en daar zijn nog veel overblijfselen van te zien met de grappigste verhalen over hilarische koningen en hun regels en gewoonten. Zo was er een koning die elke dag werd gewekt door zijn olifanten. Op een dag was hij zo moe van de dag ervoor, omdat hij volgens mij cricket had gespeeld, dat hij zo boos werd op de olifanten en hij ze dood schoot. Hier had hij zoveel spijt van dat hij de twee levensgrote olifantenbeelden liet maken. Hij was niet erg tevreden met het resultaat en liet toen de handen afhakken van de artists..

Het valt me op dat er veel verschillende religies naast elkaar leven hier, in vergelijking tot Nepal; waar het merendeel Hindoe of Boudhistisch is. Hier zie je een moskee naast een kerk en tegenover mijn hostel in Bangalore was een gospeldienst gaande...(goede wekker in de morgen)

Er zijn veel verschillen met Nepal. Waar in Nepal de riksha wordt bestuurd door een fietsende man met zijn tong op z' n schoenen, worden de koeien hier ontweken door een gemotoriseerde ‘ autoriskha’ met besnorde bestuurder. (Zoveel snorren hier )

Als we gedurende dag iets gaan bezoeken, gaat dit bijna altijd samen met een lange busrit. Maar die zijn niet zo erg, want er is genoeg te zien; soms mooi, soms verschrikkelijk. Zo zijn er hier heel heel heel veel bedelaars, ook kinderen. We geven ze niks, omdat je dan het bedelen alleen maar in stand houd en het geld vaak alleen voor andere doeleinden wordt gebruikt. Dat is niet altijd makkelijk wanneer er weer een plaatje van conjoined twins onder je neus wordt gedrukt. Wat wel mooi is zijn de koffieplantages die je overal ziet, of de kokosbomen en de fruitwinkeltjes vol mango’s en jackfruit. Af en toe klopt er nog iemand op het raam van de bus en vraagt of je een foto van hem wilt nemen; ondanks dat hij de foto op mijn camera wil, en deze dus nooit zal terugzien.. Verder zie je op de route heel veel winkels die ‘ hotel’ heten. Hilarisch. “ Hotel biryani’’ (supermarktje) , ‘ Hotel medicines’ (drogisterij) etc. Een ander beeld wat je veel ziet zijn spelende kinderen met zelfgemaakt speelgoed, zoals een tol; of een opgepimpte fietsband. Prachtig.

Deze week doe ik de cultuurweek, alleen, met de coordinator. Het is heel leuk om te leren van de omgeving; die vooral op landbouw berust. Ook staan ere en bezoekje aan o.a. het olifantenreservaat en Mysore op de planning. Mysore heb ik vorige week ook al kunnen bewonderen. Het had een fantastisch paleis; maar ik mocht helaas geen foto’s nemen.

Voor nu weer even bye bye vanuit dit pikdonkere internetcafe.

Liefs!

Ps: Hup Holland Hup! Dat gaat de geode kant op met the worldcup!