Regengroet
Daar ben ik dan weer! Het is al een tijdje geleden dat ik iets van me liet horen. En ik heb genoeg meegemaakt in de tussentijd. Ik zal proberen een korte samenvatting te geven, maar aangezien ik tegenwoordig het geheugen van een pinda heb, zal ik vast heel veel dingen vergeten te schrijven. Ik zal in ieder geval een poging wagen.
De laatste keer dat ik iets schreef stond ik aan het begin van een weekend alleen met de kinderen in het weeshuis. Terugkijkend op dat moet ik wel een beetje lachen, want het viel allemaal reuze mee en we hebben een gezellige tijd gehad. Het spreekwoord ‘ Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel’ was wel een beetje van toepassing moet ik zeggen. De leiding was nog niet uit het zicht of we hadden in een keer geen 10 maar 15 kinderen in huis. Onze, schijnbaar, gehoorzame kindekes hadden wat vriendjes en vriendinnetjes van school mee naar huis genomen; die het maar al te interessant vonden om twee bovengemiddeld lange, blanke personen te zien. Ook werd meteen de voetbal uit de kast getrokken en sneuvelden de eerste bloemenperkjes. Na een strenge speech (met verborgen glimlach) van Sister Anita schaamden ze zich zo diep dat ze zich het hele weekend als engeltjes hebben gedragen.
Ik ben tot 13 juni in het weeshuis gebleven en heb een hele fijne tijd gehad. Zoveel qualitytime met de kinderen gehad en ook een deel uitgemaakt van de plaatselijke bevolking; ondanks dat het maar voor een korte tijd was. Op de laatste dag hebben we even goed geknuffeld met de kinderen en werden we bedankt door de leiding. De kinderen vroegen of we volgend jaar terug kwamen, en dat was een lastige vraag. Ze hebben al zo vaak valse beloftes gehoord en ik wilde ze niet nog een belofte doen, die ik waarschijnlijk niet op korte termijn kan waar maken; met geld en tijd. Ik ga proberen ze zo nu en dan te steunen met de hoognodige zaken en ik heb geleerd dat alleen al interesse tonen een groot verschil kan maken! Nogmaals bedankt aan iedereen die heeft bijgedragen aan alles wat ik voor de kinderen heb kunnen aanschaffen. Hun dank is groot en ik denk dat ze nog lang en gelukkig zullen slapen op hun mickey mouse dekbed ;)
Na een leuke avond met allerlei andere vrijwilligers in Rajesh’ huis, waar ik ook verbleef in de introductieweek, was het dan tijd voor mijn reis naar India. Ik merkte al meteen een groot verschil in de wachtruimte voor de gate en ook in het vliegtuig zelf. ZOVEEL GESTAAR! Ik was al iets gewend in Nepal, maar sinds ik in India ben, heb ik wel weer even een nieuwe mindset moeten vormen.
Ik had een transfer in Mumbai en eenmaal in Bangalore werd ik opgehaald en naar een guesthouse gebracht. Aangezien ik 1 dag vroeger was dan normaal heb ik daar 2 dagen doorgebracht. Het voelde als een total resort-spa-wellness weekend voor mij!! Een warme douche, een matras, airco, wifi; ik voelde me in- en in verwend. Halverwege de nacht kreeg ik telefoon. “ Madam. Open door.” , waar ik slaperig ‘ no’ op antwoorde, aangezien ik niet in zag waarom ik in hemelsnaam iemand in mijn kamer zou laten op 4u s’ nachts. ‘ Other guest is coming’ , scandeerde de receptionist in de telefoon omdat ik de hoorn al bijna neer had gelegd. Het bleek dat er nog een volunteer zou komen. Oeps.. ‘Uitgeslapen’ en wel vertrok ik maandag samen met Salomon (coordinator) en Claire (frans) op een ruim 6u durende busrit richting Madikeri. Ik heb tijdens een busrit nog nooit zoveel plassende mannen in rijen langs de wegen gezien. Eenmaal in Madikeri werden we begroet door een hartelijke plensbui. Welkom in India. Monsoon staat voor de deur.
Afgelopen week de introductie gehad met Claire en Alissa (Fins, opgegroeid in Luxemburg, studeert in UK), die ons later vergezelde. En ondanks de regen heel veel moois gezien. Madikeri werd een poos door de Engelsen overheerst en daar zijn nog veel overblijfselen van te zien met de grappigste verhalen over hilarische koningen en hun regels en gewoonten. Zo was er een koning die elke dag werd gewekt door zijn olifanten. Op een dag was hij zo moe van de dag ervoor, omdat hij volgens mij cricket had gespeeld, dat hij zo boos werd op de olifanten en hij ze dood schoot. Hier had hij zoveel spijt van dat hij de twee levensgrote olifantenbeelden liet maken. Hij was niet erg tevreden met het resultaat en liet toen de handen afhakken van de artists..
Het valt me op dat er veel verschillende religies naast elkaar leven hier, in vergelijking tot Nepal; waar het merendeel Hindoe of Boudhistisch is. Hier zie je een moskee naast een kerk en tegenover mijn hostel in Bangalore was een gospeldienst gaande...(goede wekker in de morgen)
Er zijn veel verschillen met Nepal. Waar in Nepal de riksha wordt bestuurd door een fietsende man met zijn tong op z' n schoenen, worden de koeien hier ontweken door een gemotoriseerde ‘ autoriskha’ met besnorde bestuurder. (Zoveel snorren hier )
Als we gedurende dag iets gaan bezoeken, gaat dit bijna altijd samen met een lange busrit. Maar die zijn niet zo erg, want er is genoeg te zien; soms mooi, soms verschrikkelijk. Zo zijn er hier heel heel heel veel bedelaars, ook kinderen. We geven ze niks, omdat je dan het bedelen alleen maar in stand houd en het geld vaak alleen voor andere doeleinden wordt gebruikt. Dat is niet altijd makkelijk wanneer er weer een plaatje van conjoined twins onder je neus wordt gedrukt. Wat wel mooi is zijn de koffieplantages die je overal ziet, of de kokosbomen en de fruitwinkeltjes vol mango’s en jackfruit. Af en toe klopt er nog iemand op het raam van de bus en vraagt of je een foto van hem wilt nemen; ondanks dat hij de foto op mijn camera wil, en deze dus nooit zal terugzien.. Verder zie je op de route heel veel winkels die ‘ hotel’ heten. Hilarisch. “ Hotel biryani’’ (supermarktje) , ‘ Hotel medicines’ (drogisterij) etc. Een ander beeld wat je veel ziet zijn spelende kinderen met zelfgemaakt speelgoed, zoals een tol; of een opgepimpte fietsband. Prachtig.
Deze week doe ik de cultuurweek, alleen, met de coordinator. Het is heel leuk om te leren van de omgeving; die vooral op landbouw berust. Ook staan ere en bezoekje aan o.a. het olifantenreservaat en Mysore op de planning. Mysore heb ik vorige week ook al kunnen bewonderen. Het had een fantastisch paleis; maar ik mocht helaas geen foto’s nemen.
Voor nu weer even bye bye vanuit dit pikdonkere internetcafe.
Liefs!
Ps: Hup Holland Hup! Dat gaat de geode kant op met the worldcup!
THANKYOU SISTER!
Hellohello,
Een paar dagen later dan gepland, maar hier dan toch een teken van leven! Ik had zaterdag al een boekwerk getypt, maar toen viel, nepali style, de stroom weer eens uit. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik ben hier nu al 2,5 weken en wat gaa de tijd snel! Zo beweeg ik me al ruim 1 week voort tussen stuiterende kinderen die met een zwaar nepali accent engels tegen me spreken en ben ik al gewend aan het douchen met een emmer, 24 hour Daal Bhat power (RIJST) en de constante hitte. Gelukkig heb ik het erg naar mijn zin in ' Relationship Nepal'.
Ik moet bekennen dat de eerste paar dagen heel erg wennen waren; nieuwe omgeving, kinderen en minder goede voorzieningen. Maar zoals ik me eerst ook niet op mijn gemak voelde bij aankomst in Kathmandu, wist ik dat ik gewoon even door al het nieuwe heen moest; en dat het alleen maar beter wordt! Het is nooit makkelijk om aan iets onbekends te beginnen en aan die gedachte moet je jezelf houden. En zo is het! Want nu krijg ik al buikpijn bij het gevoel dat ik het weeshuis en de lieve kinderen moet verlaten.
Ik heb zoveel respect voor de kinderen; wat een discipline en het is mooi om te zien hoe ze nog zo puur gelukkig kunnen zijn met simpele dingen en vooral; hoe dankbaar ze zijn. De baas, mr. Krishna, heeft twee kinderen; een meisje van 11 en een jongen van 7.En dan zijn er nog 10 kinderen, waarvan 3 meisjes en 7 jongens. De oudste is 15 en de jongste is 11. Allemaal jong, maar met een soms bijna hartverscheurende geschiedenis.
Overleden (of zelfs vermoorde) ouders, ziekte, ondervoeding, armoede, misbruik, leven op straat, geweld , of het niet erkend worden door familie zijn begrippen die van toepassing zijn op de kinderen. Ze zijn uit deze slechte omstandigheden gered en zijn al voor langere tijd in het weeshuis. Maar geen tranen! De kinderen putten zoveel leuvensvreugde uit hun samenzijn en zijn dankbaar voor het leven wat ze nu kunnen en mogen leiden.
Er geldt een strak ritme in het weeshuis. De kinderen staan rond 5 uur op; sporten, eten, lezen, maken huiswerk, gaan naar school, helpen in het huishouden, koken: veel meer dan een gemiddeld Nederlands kind.. Ik heb me vooral verbaasd over de hoeveelheid en moeilijkheidsgraad van het huiswerk. Wanneer de kinderen me om hulp vragen, moet ik soms diep in mijn grijze massa graven om hun vragen te beantwoorden! Ik vind het zo knap hoe het alles volhouden en elke ochtend weer braaf, in schooluniform, in de rij staan om naar school te vertrekken. Eerst had ik zelfs medelijden met ze, maar nu ik hoor hoe ze er hiervoor aan toe waren, snap ik dat ze zo toegewijd en volhardend zijn.
Genoeg tijd voor leuke dingen ook! Wanneer de tijd het toe laat spelen we spelletjes met de kinderen, proberen we hun bollywooddansjes te leren en leren we wat keukenskills. Deepak, 13 jaar, maar met enorme groeiachterstand is zo" n goede danser! Hij lijkt wel van elastiek als hij zn benen weer eens in zijn nek legt. Wanneer hij Nederlands was geweest, had hij naar eens dansschool gekund. Ik realiseer me maar al te goed hoeveel kansen we hebben thuis.
' Sharades' is ook favoriet bij de kinderen. Ze vinden het lastig om zelf initiatief te tonen en dingen uit te beelden en dat is logisch, gezien de repititiecultuur op school. Dit spelletje is dus erg goed voor hun creativiteit en individualiteit (ze zijn niet slechts 1 van de 10) en ook voor hun zelfvertrouwen. Gelukkig hebben de kinderen ook hun streken. Soms verstoppen ze dingen, kietelen ze je, knopen vlechten vast aan een raamkozijn zodat diegene niet weg kan lopen etc. Ook moeten we ' aware' zijn wanneer ze ' can you help me?' zeggen, omdat het vaak ' can you do it for me?' betekent.. Gelukkig maakt het ' THANKYOU SISTER!' zo' n 1000x per dag alles weer goed.
Ik kan nog uren door gaan over de schatten, maar ik zal jullie niet vervelen. Ik wil nogmaals iedereen bedanken die geld heeft bijgedragen! We hebben een mega shopping spree gehouden en alles wat op hun ' long term list' stond, proberen af te strepen. Hier heb ik het over schoolkleding, beddengoed, slippers voor iedereen, ondergoed, gas, kerosine, muskietennetten en een grote voorraad aan voedsel. Dit is slechts een fractie van de spullen en wat zijn ze blij! Ik vertrouw erop dat er verantwoord met de spullen wordt om gegaan en ik zie hoe zuinig ze zijn.
Misschien ook nog wel leuk om te vertellen is dat er gisteren wat cameramannen over de vloer kwamen! Nouja, leuk.. Helaas filmden ze mij net in het moment dat ik met een rood hoofd de keuken aan het schrobben was. Anju had meer geluk en gaf als een wijze deutsche fraulein instructies aan de kinderen in het klaslokaal. Ook werden we geinterviewd (1 take; op video; AAH), ik hoop dat het niet wijdverspreid wordt, aangezien ik van de zenuwen half engels/half nederlands sprak en ik niet wist waar ik met mij ogen heen moest. Zo zei ik ergens ' comfooortabel' (comfortable) in plaats van ' comftrbl'. Hoop dat ze het eruit knippen. Het video - en fotomateriaal wordt gebruikt als promotiemateriaal voor volunteering in Nepal; ik denk voor de Green Lion. Ik ben bang dat ik al het beeldmateriaal nog wel een paar jaar tegen ga komen..
Dit weekend staan Anju en ik er alleen voor . Beetje bang voor alle verantwoordelijkheid; maar ik vertrouw er maar op dat het goed komt.
Liefs!!
Annemijn
ps; ik heb voor de grap geprobeerd wat foto's toe te voegen, maar deze lolbroek van een computer koos ervoor om er maar 3 te uploaden. The bastard. Wanneer je nog wat onnozele foto's van het de vliegreis wil zien, moet je klikken op het mapje die pap heeft aangemaakt.
Mooi
Hallo daar ' bewoonde" wereld!
De introductieweek zit er alweer op! En wat was het een goede week. Ik heb maar heel even de tijd, maar zal toch even iets korts achterlaten, als dat lut\kt met dit toetsenbord op pootjes.
Wel, een goede week dus! Het is heel erg gezellig met de twee andere deelnemers; anne uit duitsland en michael uit australie. We lachen veel en ook met de kinderen van rajesh is het heel leuk. Ik heb zelfs wat akkoorden op een ukelele geleerd haha, heel leuk om te doen, misschien ga ik het thuis ook wel proberen te leren.
We hebben zoveel gedaan deze week. Bijvoorbeeld het reizen met de ' bus' . Dit is meer een bestelbusje voor 6 personen. Maar, 20+ mensen: DAT PAS OOK! Gewoon persen en je inbeelden dat je twister aan het spelen bent. En dit onder het genot van muziek uit 2004 en een bollywoodversie van Justin Biebers ' baby' . Bushaltes bestaan hier niet echt. Er hangt, vaak een jonge jongen, uit het raam die schreeuwt wat de eindbestemming is en als je geluk hebt stopt het busje en wordt je in de menselijke spaghetti massa de bus in getrokken. Het is wel een stukje realiteit dat er jongens zijn die dagenlang dit gevaarlijke werk doen en niet naar school gaan
De mensen zijn verschrikkelijk lief hier. De meeste mensen staan klaar om je te helpen en ze vragen je of je met hen op de foto wilt. Vanmiddag gaan we de kleren ophalen die we hebben laten maken, ben zo benieuwd! Het aanmeten van de kleren was al zo grappig. Het meetlint moest ten volle worden gebruikt en ze lagen dubbel om het feit dat mijn benen zo lang zijn in vergelijking tot die van hen!
We zijn deze week naar de Bouddhanath stuppha geweest, hebben een scavenger hunt gedaan op de markten en we hebben de straten van Thamel verkend. Ik voel me zo gelukkig in de familie; iedereen is zo lief en bijvoorbeeld aama, de moeder, vind het leuk om te praten en te leren over nederland. Ook heb ik samen met Bivor, het zoontje, mandala's gekleurd en dat werkte blijkbaar bindend, want gisteren kroop hij tegen me aan terwijl we op het dakterras naar de zonsondergang keken.
ook hebben we deze week Westers gekookt voor de familie, wat heel grappig was en ze vonden de spaghetti heerlijk! Gisteren ook gehiked wat fantastisch was. Wie had er eeen half jaar geleden gedacht dat ik een berg zou kunnen beklimmen zonder te slapen haha.
Deze week zeker geleerd dat we thuis zoveel digen vanzelfsprekend vinden; water ,stroom, gevarieerd eten, het ophalen van vuilnis. Men is hier zo creatief en dankbaar!
Morgen naar het weeshuis. Ik ben benieuwd!
Liefsss
IK LEEF!
Namaste!
Mero naam Anita ho. (Mijn naam is Anita; mijn nepalese naam. Maar waar is mijn sjonnie?)
Daar ben ik dan! Twee voeten op Nepalese bodem. Ik schrijf dit vanuit een krakkemikkig internetcafe waar je nog geen 0,50 cent per uur betaalt. fantastisch. Naast me zit een vrouw, ik denk stiekem, te skypen met haar vriend. Mensen showen hun affectie niet openlijk.
Ik zal proberen kort te zijn, maar dat is lastig met zoveel indrukken in een paar dagen!
Mijn reis verliep goed gelukkig. Het kostte me meer moeite om afscheid te nemen van pap, mam en Maarten dan ik dacht. Diederik had ik thuis al gedag gezegd, maar toen realiseerde ik me nog niet helemaal waar ik aan begon! na wat gestress met inchecken en bagage kon ik dan toch richting mijn gate. Ik ontmoette hier een van de enige niet Indiase personen, annemieke, die ook naar Nepal ging. Dat was fijn, want me moesten beiden overstappe in Delhi. Ik het vliegtuig kwam mijn nachtmerrie uit; ik zat naast een dikke, lompe Indiase man die constant z' n keel schraapte enzijn neus optrok. Delightful.
Gelukkig ging het overstappen goed. Ik heb hartelijk moeten lachen om de manier waarop ik mijn boardingpass moest bemachtigen. Er was een soort van aapachtig indiaas mannetje die door het gebouw rende en iedereen opbelde en uiteindelijk kwam hij dan met mijn felbegeerde oranje papiertje. De douane leek wel een lego bouwpakket, maar schijnbaar werkte alles. Ik kwam hier nog een vrouw tegen die aan mij vertelde dan ze zichzelf ' very bad' vond. Ik weet nog steeds niet of ze het over India had, of over haar eigen cheekyness. En het accent!!! Daar moest ik aan wennen. ZO ZO SNEL.
In nepal voelde ik direct de hitte toen ik werd vervoerd van het vliegtuig naar de aankomst ' hal' (20m2). Met alle passagiers in een stikheet busje was een interessante ervaring. GELUKKIG was mijn bagage er snel en er waren meteen veel behulpzame Nepalezen die mij vertelden waar ik heen moest. Na de opdringerige taxichauffers te hebben afgewezen vond ik de man die me naar het huis bracht. Hij vroeg op een fooi, euro' s waren ook oke. Hij voegde er nog aan toe dat hij het liefste briefgeld wilde. De aap.
De transfer was erg. tja. interessant. En vooral overwhelming. WAT EEN DRUKTE. Ik kon het ervaren vanuit een kleine witte suzuki, zonder riemen en inclusief bewegende stoelen. De chauffeur reed met een hand terwijl hij ongeveer zijn hele kenniskring belde met de andere hand.
Het gastgezin is erg aardig. Rajesh is een intelligente man met veel mooie quotes en levensspreuken die je zeker aan het denken zetten. Zijn vrouw, die wij ama (mama) noemen was erg blij met de cadeautjes en was erg enthousiast over de foto's die ik vandaag liet zien. (mama; ze vond je erg knap met mooie ogen, papa; je lijkt op me, opa; u lijkt chinees en ziet er ook uit alsof u veel humor heeft, maarten; je ziet eruit als harry potter en een filmster, diederik; je bent schattig)
Ik heb Michael (napali name=madan) ontmoet uit australie en anne (nepali name=anju) uit duitsland. met haar deel ik een kamer en ze is erg aardig. Ik ga ook met haar naar het weeshuis dus dat is fijn! Met zijn drieen volgen wij de orientatieweek. Wel zielig voor anne is dat haar bagage kwijt is geraakt. Ik heb haar mijn spullen geleend en vanmiddag komt haar bagage gelukkig.
Eeen paar hoogtepunten van de afgelopen dagen;
- met je handen eten; niet te doen en ik ben nog slomer dan ik al ben.
- douchen onder een koude kraan.
-op de grond eten, op een laag krukje
-taalles, gerbuiken en gewoonten leren; superinteressant
-met handen en voeten communiceren met de oma in het huis
- niet over een hond mogen stappen ,zelfs als hij voor de deur ligt. je moet hem wegduwen.
-mensen staren; HEEL VEEL
-verdwaald raken in het donker met anne; maar een man van een winkel belde rajesh en rajesh haalde ons op. We maakten een foto van de winkelman en hij was zo trots dat hij wilde dat ik hem mail! Ik zag net dat hij al had gemaild (hello this is yoshi, how are you?)
- anne die duits tegen me praat soms, omdat ze even niet doorheeft dat ik nederlands ben
-over cultuurverschillen praten met allerlei mensen. heel leerzaam
-net kleding laten aanmeten; een prachtige stof op maat. natuurlijk werd ik het meest aangetrokken door een stof die net iets duurder was dan de rest -_- Maar nog steeds niet duur. Ik denk dat het straks inclusief handmade tailoring 25euro kost. ben benieuwd naar het resultaat.
- het dagboek dat ik kreeg van pap en mam. PRACHTIG. En vol met lieve brieven van iedereen. ik heb er een paar gelezen maar ik kon het niet echt aan op de eerste dag, ivm heimwee. Bij het eerste gedicht sprongen de tranen in mijn ogen. Heel hel erg bedankt iedereen die iets heeft geschreven; ik beloof jullie dat ik het later lees. Ik heb die van marit en roos gelezen en heel heel hard moeten lachen. Wat een lieve brieven; ze betekenen nu al veel voor me. Dit boek is precies wat ik nodig heb wanneer ik me wat minder ga voelen.
Qua gezondheid gaat het goed. Ik was eerst een beetje misselijk; maar rajesh vertelde me dat ik meer moet drinken, omdat het zelfs voor de nepali erg heet is. Ik heb wel wat last van kortademigheid gehad, dat heeft te maken met wandelen in de zon en dampige lucht. Hopelijk wordt het beter. Slapen ging eerst moeilijk, door alle geluiden en honden (ze zijn overal!!!) Maar vannacht ging het al veel beter.
Toch een lang verhaal haha. Ondanks dat het slechts een fractie is. Het is zo mooi hier!
Heel veel liefs,
Annemijn
ps; voor het thuisfront; ik heb wat problemen met mn telefoon en nepalese nummer. Ik heb het test-sms' je toch ontvangen trouwens. Ik denk dat ik verlopig af en toe een mailtje stuur of een sms' je als het lukt. Geen bericht-Goed bericht zullen we maar zeggen. Weet dat het goed met me gaat :) Misschien kunnen we zaterdagochtend skypen, dat hangt even af van de planning. Ik laat het weten! Extra kusjes voor jullie
Bye bye!
Hoi hoi,
NOG 1 NACHT!
Afgelopen week eindelijk alle puntjes op de I gezet. Vorige week nam ik afscheid bij IAK, mijn baantje. Hier werkte ik drie dagen per week, met veel plezier. Mijn collega's hadden, heel lief, een leuk afscheidscadeautje voor me gekocht (Goed gekozen Frank) en wat mooie verhaaltjes en wensen op een stel kaarten gezet; deze heb ik al in mijn reisdagboek geplakt. Met een goed gevoel verliet ik het 'groene polis paleis' waar ik de afgelopen maanden vaak te vinden was. Succes met de enveloppen jongens ;)
Vond het fijn dat ik afgelopen week vrij was, want er moest nog heel wat afgestreept worden op mijn 'to-do'-list. Dinsdag heb ik bijvoorbeeld nog even gauw twee vaccinaties in mijn armen laten jassen (weer wat kostbare euro's lichter dus) en heb toch ook nog een noodreceptje malariapillen opgehaald, mocht ik die ooit nodig hebben.
Verder heb ik nog een hele lijst aan prullaria variërend van fruitella tot anti-muggen spray verzameld en heb ook de Action uitgekamd voor wat leuke cadeautjes voor de kinderen in het weeshuis. Ik zou bijna zelf alle glitterstickers met piraten willen houden, maar om het eerlijk te houden heb ik alleen één jojo in eigen zak gestoken.
Na ook nog de nodige, en vooral leuke, afscheidstelefoontjes, knuffels, bezoekjes en berichtjes kon ik vandaag beginnen met het inpakken van mijn backpack. Met wat duw- en stampwerk kon dan toch eindelijk de rits dicht; driewerf hoera. Ik heb gelukkig ingecalculeerd dat ik de helft van de inhoud daar achter kan laten; dat zal een verlichting zijn. Niet te vergeten dat ik daar ook wel het nodige zal willen meenemen :)
Morgen is het zover dus. Een beetje gezonde spanning heb ik wel, vooral over het overstappen. Ik kijk nu al uit naar de nachtelijke 6 uurtjes overstaptijd op Delhi Airport. Maar ik heb bovenal veel zin om te beginnen aan mijn reisje!
Mocht ik daar internet hebben, horen jullie van me.
Bye byeee
Annemijn
ps: die jojo heb ik natuurlijk lekker laten zitten. Alles gaat naar de kinderen; no worries.
Succesverhaal
Hee hoi!
Even een kleine update. Zoals ik in mijn vorige epistel al vertelde was ik gestart met een inzamelingsactie in de vorm van Koningsdag/WK-broches; gehaakt door mama. En wat was het een succes! Op dit moment staat de teller al op 300euro! Je hoeft geen Einstein te zijn om te weten dat er heel wat kroontjes geproduceerd zijn. Helaas heb ik niet bepaald een fijne motoriek wat betreft handwerken; dus mama werd de dupe van de grote vraag en ik waagde mij slechts aan de bestellijst en verpakte het hele boeltje in een fancy papiertje; inclusief strikje. Pap hielp op zijn beurt dan weer met bezorgen. Een familiebedrijf is geboren.
Het succes had echter wel tot gevolg dat mama dit weekend letterlijk is 'afgehaakt'(ha-ha; copyright papa) Ze bracht de afgelopen dagen ziekjes door. Heel vervelend natuurlijk; al valt het wel in het niet bij alle karmapunten die je hebt binnen geharkt! Dank mama!
En ook muchas gracias voor iedereen die kroontjes heeft gekocht of een gulle donatie heeft gedaan. Ik ga mijn best doen om het geld zo nuttig mogelijk te besteden in Nepal, waar 300euro echt een fortuin is. Hier kan ik zeker veel mee betekenen!
Ik kreeg gisteren al wat details over het project waar ik terecht ga komen. Dit zal zijn in het weeshuis 'Relationships Nepal' in Lalitpur; ten zuiden van het centrum van Kathmandu. Er verblijven op dit moment tien of elf kinderen in het huis en voor zover ik het kon zien op de foto zijn het echte leukerds! Ik zag er al een paar ondeugende jongensblikken in de camera kijken ;) Pas in Nepal hoor ik meer over het project en weet ik ook of er meerdere vrijwiligers op het project aanwezig zullen zijn. Ik moet zeggen dat ik wel redelijk blij verrast was toen ik een fotootje zag van de slaapkamer. Het is natuurlijk allemaal primitief; maar waar ik stenen tijdperk verwachte, zag ik zowaar een bed staan: meevallertje van de dag.
Mijn Lonely Planets zijn inmiddels binnen en ook mijn lang verwachte paspoort voorzien van twee visa viel vorige week door de brievenbus; een hele opluchting. Ik hoop dat ze me door de douane laten met zo'n criminele pasfoto (wat vroeg opstaan allemaal met je doet zeg). Nu is het een kwestie van alle kleine dingen die toch veel tijd kosten op orde te krijgen en een inpaklijstje maken. De waterballonnen liggen in ieder geval te wachten ;)
O ja. Dan zou ik bijna vergeten dat ik tussendoor ook nog 'even' en studie heb gekozen. Dat was me wel een stressfactor de afgelopen paar maanden. Ik had mijn rug nog niet naar Utrecht gekeerd en ik moest al weer knopen doorhakken. Qua studieprogramma trok Pedagogische Wetenschappen in Groningen mij het meest aan, omdat daar ook genoeg ruimte is om de onderwijskunde kant op te gaan. Die kant trekt me nu het meest; maar ik durf niet meteen voor onderwijskunde 'solo' te kiezen in Utrecht, omdat ik er niet nogmaals wil achter komen dat het niet de juiste studie is en ik heb gemerkt dat je tijdens je studie er pas écht achter komt waar je interesses liggen. Vorige week ben ik dus afgereisd naar het verre noorden en na een hele leuke dag met studente Lianne was ik verkocht en heb ik de knoop doorgehakt. Deze brabo gaat naar Groningen!
Toedeloee en tot snel!
Liefs,
Annemijn
ps; Ik heb de foto's van de kroontjesactie toegevoegd, dus neem een kijkje als je het leuk vindt.
We roggelen het wiel
Hallo hallo,
Nog maar een klein maandje wachten; het aftellen is begonnen! De laatste paar weken waren heel druk, omdat er nog veel geregeld moest/moet worden. Ik heb bijvoorbeeld al een arsenaal aan vaccinaties mijn lichaam in laten jagen bij de GGD en het vaccinatiecentrum in Den Bosch. Ik heb het 'geluk' dat ik het hele pakket prikken mocht gaan halen, omdat bijvoorbeeld een DTP-vaccinatie, die je als kind krijgt, vervalt als je boven de 18 bent. Ik ben nu dus een DTP, Typhus, Hepatitis A+B en Rabiës vaccinatie rijker en ik moet zeggen: dat voelt veilig haha! Over de rabiës prikken heb ik lang getwijfeld, omdat deze buiten mijn verzekering vallen en 65,-euri per prik kosten. Qua kosten had ik het dus liever niet gedaan, maar ik zou mezelf wel voor mijn kop slaan als ik dan toch hondsdolheid op loop en mijn reis schuimbekkend en stuiptrekkend moet afbreken! Uiteindelijk heb ik gekozen voor de goedkopere variant die tussen de huid wordt gegeven (intracutaan/interdermaal; mijn medische woordenschat heeft een boost gehad!) Deze vaccinaties haal ik bij het vaccinatiecentrum in Den Bosch en deze organisatie raad ik echt aan! Erg professionele, persoonlijke hulp, zonder dat je allemaal verzonnen administratie en consult-kosten moet betalen.
Ook ben ik bezig geweest met mijn visumaanvragen voor Nepal en India en dit was een waar avontuur! Afgelopen donderdag vertrok ik om half zeven op mijn epische queeste richting A'dam, dit alles om als waardige krent met korting te mogen reizen. Een trein en koffie of twee later belde ik aan bij het consulaat van Nepal. Mijn bezoek voelde beetje als een scène uit een maffiafilm. Ik werd begroet door een ongezellige en gebochelde rug die naar mij gekeerd was en een altijd vriendelijk 'ZITTEN!'. Een warm welkom dus. Toch lukte het me om tien minuten later weer buiten staan met gestempeld paspoort en kon ik mijn reis vervolgen naar het visumburo van India. Hier heb ik de klok een aantal keer rond zien gaan, dus ik was blij toen mijn naam werd omgeroepen. Ik had keurig netjes een pakketje meegenomen met alle benodigde documenten en ingevulde formulieren, maar terwijl mijn eerste papiertje de balie nog niet eens raakte werd me al verteld dat mijn foto niet goed was. Iemand heeft ooit bedacht dat de Nederlandse pasfoto afmetingen niet goed genoeg zijn en dat het betreffende hoofd afgebeeld moet worden op een vierkant fotopapiertje. Mijn vader was al zo attent geweest om aan de slag te gaan met paint en ander knipmateriaal, maar het fotopapier was niet glanzend genoeg. De baliedame verwees me dus door naar het krakkemikkige fotohokje in de wachtkamer en aangezien ik geen contante munten bij had betaalde zijn voor mij (aardige mensen bestaan nog). Na twee pogingen rolde mijn crimineel ogende blik uit het apparaat. Net voordat ik weer adem durfde te halen werd mij ook nog verteld dat ik het formulier niet juist had ingevuld. Ik kreeg amper nog een Engels woord uit mijn lippen geperst, maar het indonesische vrouwtje stelde mij gerust en liet mij het formulier wijzigen op haar telefoon (zeg maar; tablet) en eind goed; al goed: heel wat duiten armer, maar mijn aanvraag ligt bij de ambassade. Nu nog even wachten of mijn visum wordt toegewezen!
Ik zou graag nog even de ruimte nemen om het meisje dat met haar moeder in de wachtkamer zat heel veel succes te wensen in India en dan vooral met de Indiase wachttijden. Ik heb nog nooit iemand gehoord met zo weinig geduld! (Ik citeer: " Ik kan er echt niet tegen hoor als ik een afspraak heb en ik dan nog niet wordt geholpen" - 1 minuut na afgesproken tijd)
Gelukkig is er naast al dat geregel ook al tijd om aan leuke dingen te denken. Zo zijn de wandelschoenen al binnen en ook de backpack is aangemeten!
Hopelijk krijg ik binnenkort de specificaties van mijn reis. Ik ben vooral heel erg benieuwd bij welk project ik terecht kom in Nepal. Ik ben een actie gestart om een klein geldbedrag in te zamelen voor de kinderen in Nepal. Mijn moederlief is erg handig met de haakpennen en maakt hele mooie broches in Koningsdag/WK-thema; die ik vervolgens verkoop voor 2,50euro per stuk. Ik heb ze tot nu toe gesleten bij vrienden, familie en collega's en denk dat ik toch best op een aardig bedrag uit kom! Dit geld zal ik investeren in iets wat nuttig is op een lange termijn in het weeshuis. Denk bijvoorbeeld aan beddengoed, of het repareren van een defecte kraan etc. Ik zal binnenkort een eindverslagje posten van de actie + foto's !
Ik heb al een stukje programma ingezien voor India en daar ben ik nu al wildenthousiast over! Yogalessen, massages, de Abby falls bezoeken, een dagje olifantenkamp, markten en tempels bekijken: Ik kan niet wachten!!
Jullie horen van me ;)
Liefs,
Annemijn
Klaar voor de start
Hoi!
Eindelijk meters maken! Ik ben vollop bezig met de voorbereidingen voor mijn reis die ik komend voorjaar/zomer zal gaan maken. 2013 was een hectisch jaar voor mij. Ik ben altijdwel een pietje preciesgeweest en dat heeft zijn tol uiteindelijk toch welgeëist. Ik heb hard gezwoegd voor mijn profielwerkstuk (onder het mom van;"ik ga voor de10"),VWO-diploma enben daarna fulltime gaan werken om geld te sparen, heb maar een korte vakantie gehouden en heb me toen vol in het studentenleven gestort; inclusief op kamers gaan, actief comissielid zijn in de RedacCie van studievereniging Versatileen een (hele leuke) bijbaan. Na een tijd kwam ik erachter dat mijn studie Algemene Sociale wetenschappen toch niet de juiste keuze was en als klap op de vuurpijl kwam Pfeiffer nog even om de hoek kijken. Het werd me onderhand duidelijk dat het tijd was om mezelf een halt toe te roepen en per 1-1-2014 stopte ik met alles.Enorm wennen om weer thuis te wonen, mijn leuke huisgenootjes achter te laten en alle andere leuke bezigheden in Utrecht. Ik kwam er meteen achter dat het toch niet zo makkelijk is om niets te doen; en bedacht dat ik een doel nodig had! Dus geluk bij een ongeluk: IK GA OP REIS!
Veel landen trokken me erg aan, maar de aziatische cultuur vind ikdan toch het meestfascinerend en na lang wikken wegen heb ik een keuze voor twee landenkunnen maken: een keuze waar ik vast en zeker geen spijt van zal krijgen! Namasté; Nepal en India!
Op 17 of 18Mei vertrek ik naar het adembenemende Nepal, om vervolgens na een maand door te reizen naar cultuurparadijs India. In Nepal begin ik met een oriëntatieweek, waarna ik drie weken vrijwilligerswerk zal gaan doen in een weeshuis in de regio van Kathmandu.Deze weken zal ik doorbrengen in een gastgezin, wat me enerzijds heel eng lijkt; maar anderzijdssowieso dé manier is om echt iets te weten te komen over de bevolking en cultuur!
Na deze ervaring zal ik naar het zuiden van India vliegen (Bangalore) om in ieder geval drie weken in dit gebied te blijven, rondom Madakeri waarschijnlijk.Ik zal verblijven in een vrijwilligershuis, met vrijwilligers uit allerlei landen.Hier verheug ik mij enorm op!In Indiadoe ik wederom mee aan een oriëntatieweek en daarna een cultuurweek, om mijn verblijf af te sluiten met een energizing Body&Mind week: vol yoga en mindfulness. Ik ben van plan om in principe een vliegticket terug te boeken van 6 juli, maar sta zeker open voor een andere wending aan het einde van mijn reis! Het is wellicht geen strak plan om als lang, blond,blank Europees meisje in mijn eentjedoor India te trekken, maarmisschien kom ik wel terecht in een leuk gezelschap en vind ik nog een maatje om toch nog naar het Noorden te gaan, omdat ik eigenlijk India niet mag verlaten zonder de Taj Mahal (Agra) gezien te hebben!
Ik had me wel een beetje vergist in alles wat er bij kijken komt als je een reis gaat maken. Ondanks dat ik op dit moment een aantal dagen per week werk, blijft het natuurlijk enorm prijzig, dus dat blijft een spannend punt haha. Ook moet er veel geregeld worden qua visa, vliegtickets en vaccinaties. (Ik noem ze de 'Helse 3 V's) Ook kent mijn Pfeiffer nogal zijn pieken en dalen en een reis plannen kost energie: geloof me. Ik vertrouw er maar op dat ik naarmate Mei nadert ik me ook steeds beter zal voelen. Goed; ik weet waarvoor ik het doe en ik kan niet wachten!
Aan de Slag!
Liefs,
Annemijn