Hellohello,

Een paar dagen later dan gepland, maar hier dan toch een teken van leven! Ik had zaterdag al een boekwerk getypt, maar toen viel, nepali style, de stroom weer eens uit. Nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik ben hier nu al 2,5 weken en wat gaa de tijd snel! Zo beweeg ik me al ruim 1 week voort tussen stuiterende kinderen die met een zwaar nepali accent engels tegen me spreken en ben ik al gewend aan het douchen met een emmer, 24 hour Daal Bhat power (RIJST) en de constante hitte. Gelukkig heb ik het erg naar mijn zin in ' Relationship Nepal'.

Ik moet bekennen dat de eerste paar dagen heel erg wennen waren; nieuwe omgeving, kinderen en minder goede voorzieningen. Maar zoals ik me eerst ook niet op mijn gemak voelde bij aankomst in Kathmandu, wist ik dat ik gewoon even door al het nieuwe heen moest; en dat het alleen maar beter wordt! Het is nooit makkelijk om aan iets onbekends te beginnen en aan die gedachte moet je jezelf houden. En zo is het! Want nu krijg ik al buikpijn bij het gevoel dat ik het weeshuis en de lieve kinderen moet verlaten.

Ik heb zoveel respect voor de kinderen; wat een discipline en het is mooi om te zien hoe ze nog zo puur gelukkig kunnen zijn met simpele dingen en vooral; hoe dankbaar ze zijn. De baas, mr. Krishna, heeft twee kinderen; een meisje van 11 en een jongen van 7.En dan zijn er nog 10 kinderen, waarvan 3 meisjes en 7 jongens. De oudste is 15 en de jongste is 11. Allemaal jong, maar met een soms bijna hartverscheurende geschiedenis.

Overleden (of zelfs vermoorde) ouders, ziekte, ondervoeding, armoede, misbruik, leven op straat, geweld , of het niet erkend worden door familie zijn begrippen die van toepassing zijn op de kinderen. Ze zijn uit deze slechte omstandigheden gered en zijn al voor langere tijd in het weeshuis. Maar geen tranen! De kinderen putten zoveel leuvensvreugde uit hun samenzijn en zijn dankbaar voor het leven wat ze nu kunnen en mogen leiden.

Er geldt een strak ritme in het weeshuis. De kinderen staan rond 5 uur op; sporten, eten, lezen, maken huiswerk, gaan naar school, helpen in het huishouden, koken: veel meer dan een gemiddeld Nederlands kind.. Ik heb me vooral verbaasd over de hoeveelheid en moeilijkheidsgraad van het huiswerk. Wanneer de kinderen me om hulp vragen, moet ik soms diep in mijn grijze massa graven om hun vragen te beantwoorden! Ik vind het zo knap hoe het alles volhouden en elke ochtend weer braaf, in schooluniform, in de rij staan om naar school te vertrekken. Eerst had ik zelfs medelijden met ze, maar nu ik hoor hoe ze er hiervoor aan toe waren, snap ik dat ze zo toegewijd en volhardend zijn.

Genoeg tijd voor leuke dingen ook! Wanneer de tijd het toe laat spelen we spelletjes met de kinderen, proberen we hun bollywooddansjes te leren en leren we wat keukenskills. Deepak, 13 jaar, maar met enorme groeiachterstand is zo" n goede danser! Hij lijkt wel van elastiek als hij zn benen weer eens in zijn nek legt. Wanneer hij Nederlands was geweest, had hij naar eens dansschool gekund. Ik realiseer me maar al te goed hoeveel kansen we hebben thuis.

' Sharades' is ook favoriet bij de kinderen. Ze vinden het lastig om zelf initiatief te tonen en dingen uit te beelden en dat is logisch, gezien de repititiecultuur op school. Dit spelletje is dus erg goed voor hun creativiteit en individualiteit (ze zijn niet slechts 1 van de 10) en ook voor hun zelfvertrouwen. Gelukkig hebben de kinderen ook hun streken. Soms verstoppen ze dingen, kietelen ze je, knopen vlechten vast aan een raamkozijn zodat diegene niet weg kan lopen etc. Ook moeten we ' aware' zijn wanneer ze ' can you help me?' zeggen, omdat het vaak ' can you do it for me?' betekent.. Gelukkig maakt het ' THANKYOU SISTER!' zo' n 1000x per dag alles weer goed.

Ik kan nog uren door gaan over de schatten, maar ik zal jullie niet vervelen. Ik wil nogmaals iedereen bedanken die geld heeft bijgedragen! We hebben een mega shopping spree gehouden en alles wat op hun ' long term list' stond, proberen af te strepen. Hier heb ik het over schoolkleding, beddengoed, slippers voor iedereen, ondergoed, gas, kerosine, muskietennetten en een grote voorraad aan voedsel. Dit is slechts een fractie van de spullen en wat zijn ze blij! Ik vertrouw erop dat er verantwoord met de spullen wordt om gegaan en ik zie hoe zuinig ze zijn.

Misschien ook nog wel leuk om te vertellen is dat er gisteren wat cameramannen over de vloer kwamen! Nouja, leuk.. Helaas filmden ze mij net in het moment dat ik met een rood hoofd de keuken aan het schrobben was. Anju had meer geluk en gaf als een wijze deutsche fraulein instructies aan de kinderen in het klaslokaal. Ook werden we geinterviewd (1 take; op video; AAH), ik hoop dat het niet wijdverspreid wordt, aangezien ik van de zenuwen half engels/half nederlands sprak en ik niet wist waar ik met mij ogen heen moest. Zo zei ik ergens ' comfooortabel' (comfortable) in plaats van ' comftrbl'. Hoop dat ze het eruit knippen. Het video - en fotomateriaal wordt gebruikt als promotiemateriaal voor volunteering in Nepal; ik denk voor de Green Lion. Ik ben bang dat ik al het beeldmateriaal nog wel een paar jaar tegen ga komen..

Dit weekend staan Anju en ik er alleen voor . Beetje bang voor alle verantwoordelijkheid; maar ik vertrouw er maar op dat het goed komt.

Liefs!!

Annemijn

ps; ik heb voor de grap geprobeerd wat foto's toe te voegen, maar deze lolbroek van een computer koos ervoor om er maar 3 te uploaden. The bastard. Wanneer je nog wat onnozele foto's van het de vliegreis wil zien, moet je klikken op het mapje die pap heeft aangemaakt.